Κατά τη Σχεσιακή Ψυχαναλυτική θεώρηση οι διαπροσωπικές σχέσεις του ατόμου, τόσο στο παρελθόν, όσο και στο παρόν, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ταυτότητάς του, των συναισθημάτων του και της γενικότερης ψυχό-σωματικής του κατάστασης. Οι αναπαραστάσεις που σχηματίζουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους στην πρώιμη παιδική ηλικία και οι πρώτες σχέσεις με τους σημαντικούς Άλλους, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το πως θα σχετιστούμε με τον κοινωνικό μας περίγυρο στην ενήλικη ζωή, επηρεάζοντας τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και επεξεργαζόμαστε τα συναισθήματά, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Τα ψυχικά τραύματα και οι ανεκπλήρωτες ανάγκες από το παρελθόν, όταν δεν αναγνωρίζονται και δεν επεξεργάζονται, μπορούν να καθορίσουν τις κοινωνικές σχέσεις μας και να αναπαραχθούν ως σκέψεις, συμπεριφορές και συναισθήματα στο παρόν, επηρεάζοντας την ψυχική, τη σωματική και συναισθηματική μας ευημερία. 

Επομένως, η Σχεσιακή Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία επικεντρώνεται στη θεραπευτική σχέση ως το κεντρικό εργαλείο της θεραπείας. Άλλωστε, αυτό που θεραπεύει είναι η ίδια η σχέση.  Στο πλαίσιο αυτό, ο θεραπευτής δεν παραμένει ένας ουδέτερος παρατηρητής αλλά ενσαρκώνει έναν ενεργό ρόλο, συμμετέχοντας αυθεντικά στην αλληλεπίδραση με τους θεραπευόμενους. Κεντρικό του μέλημα είναι η δημιουργία ενός ασφαλούς και υποστηρικτικού πλαισίου, όπου οι θεραπευόμενοι μπορούν να αναγνωρίσουν, να επεξεργαστούν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, να κατανοήσουν τις υποκειμενικές τους ανάγκες και να αναπτύξουν νέα πρότυπα σχέσεων.